Ölünün Evindeyim
Ölünün evindeyim
ölüler ölüler
perdeler inmiş
ışıklar ağlıyor
köşede matem tutmuş bekçiler
ölüler sokağındayım
bir başıma ve kimsesiz
ölü evi ıssız
derin hıçkırıklar
ağıtlar gökyüzünde
evler kimsesiz!..
Acılardan kaçarak yaşamak
yaşamaksa balıkların denizsiz
acılar gökyüzünde yıldızların kuyruğunda
uçup gidiyorlar
ve yeryüzünde insanlar
acısız yaşamanın keyfini tadıyorlar
yaşamak acıyı bal eylemektir
bu mevsim oğul mevsimi değil ki?!..
Dün gece bir rüya gördüm
mezarlıkta bir başımayım
dolaşıyorum sarmaşıklar gibi
sonra düğüm oluyorum
bir mezarın üstüne uzanıyorum
bir ses gelşyor tanıdık
ve ben yaşıyorum nefes nefes
kaçmıyorum
sesi kovalıyorum
arkadaşım ve yoldaşım
yaşıyor bililiyorum…