Kelepçeli bileklerim
Yanık yüreklerim
Candarma izin ver
Toprağı küreklerim
Mezarın başındayım
Volta vurulmaz
Giden can gardaşım
O’na doyulmaz
Candarma gölgem gibi
Kelepçeli bileklerim
Yanık yüreklerim
İmam yasin okur
Cemaat kendi tasasında
Ölüm geldi gelecek
Mahkümlar maltada
Ölmek istersin bilirim
Elinde değil…
Nejdet KÜLÜNK
Ölüm geliyor an be an
Bu ne hâl eski hâl
dönen devran eski devran
Su tası yorgun
Su çeşmesi solgun
ölüm içimizde en diri
Bir anlasak
Ölüm dalga dalga geliyor
Kayıkçı küreği kime çekiyor?!..
Doğdum tahta ev, çatısı var yok
Helâ tarlada, su ağaç olukda
Musluk yok,
İski yok, igdaş yok,
Gaz lâmbası ateş başında
Tedaş yok.
Doğdum yatak yok, yorgan yok,
tahta bir sedir.
Ahırda sarıkız
Altında mısır koçanlarından yatak
Doğdum
Bir yanım ayene dağı
Bir yanım kıble dağı
Askoroz deresinde yıkandım
Kazangölde yüzdüm
Kateraltına çivileme atladım
Ben ELİF’i camide öğrendim
Babam gurbet kuşu
Dedem gemilerde kaptan
Bir yağmurlu ve sisli gündü
Hasan dedem kayığa bindirdi
Rize’de liman yoktu
Çektik küreği
Ege vapuruna taklaştık
Dedem hasan babam
Üç düğmesi açık
Çatık kaşlı, kartal bakışlı dedem
Sarıldık ve ayrıldık.
Gidiyorduk…
Annem ve kardeşim koca vapurmuymuş ne?
Karadeniz dalgalarında ben,
Doğmuşum bir kerre.
Ve şimdi doğduğum gün
şükürler olsun Rab’bime…
7.6.20/Pazar/10.34
Nejdet KÜLÜNK
“Hayat: hem yürünülen yoldur, hem taşınan dağ.” Nuri Pakdil ustamız hayatı böyle yorumluyor. Yürümeyenlerde hayat emaresi olabilir mi?!..
“Sivas İstasyonundaydım, Bitlis’ten dönüyordum, ortalık daha tam ağarmamıştı. Çok garip bir ses gibiydi Anadolu.” Nuri Pakdil usta. ”Çok garip bir ses gibiydi Anadolu” İş bu gariplik acep ne manadadır? Eşelemem gerek.
NURİ PAKDİL: ”İnsana ancak içindeki ses – “Ses” gerçekten “ Ses” se eğer – damgasını vurur.” İçimizin sesini kendimiz mi boğuyoruz? Sicimi nerede ördürdük?
“Sükûnetsizliğin maskesi yok” demişsiniz. Pakdil ustam, hangi kuyulardan çıkıyor bu mücevherler. Yapabilecek miyim? Başarabilecek miyim? Maske tezgâhlar da çok ucuz!..
“Bayım siz beni çıldırtmak mı istiyorsunuz?”… çıkan dumanları da toplayıp toplayıp yaktılar. Bu dumanları yakarken de bir duman da çıkmadı mı? Gene de çıktı çıktı çıktı… Kapkara oldu gökyüzleri..” NP. Dumanı hangi ateş yakıyor? Gökyüzünü karartan bizim günahlarımız değil mi? Ahh corona!
“Kol ağızları erimiş gömleklerini ceketlerinin içlerine çekmeye uğraşan onurlu insanların utanışları..” Yazmak bir mucize/ NP… Bayım papyon size çok yakışmış. Resepsiyonda kokteylde misiniz?
Corona bize kendi sesimizi duyma imkânı mı verdi? Zor bir soru. Lâkin, hakikat içinde. Kulakların mı duymuyor bayım. Harun Cansız KBB piridir!.. İnce düşünce bir yerin mi kırılır, ruhun mu arınır?!..
Sokakları boş mu sanıyoruz? Aldanıyoruz. Her taraf kıpır kıpır. Gözlerimiz bir başka diyarda. Ağla zamanı…
Alışkanlıklarımıza hasret mi duyuyoruz? Bayım o elbiseyi çıkarıp henüz atmadınız mı? Bak, corona buradayım diyor. O sahipsiz değil ki?!..
Sanat ve edebiyat dünyamız ne yapmalı? Corona başlıklı bir havuz kurmalı. Dünya’da olan bitenler burada ne söylemiş? Kapılara tahtaları kimler çivilemiş? Ölüme insanları hangi ölüler terketmiş?
Bu faaliyet bize büyük bir zenginlik getirir. Kültür bakanımız ve ekibi bu işi kotarmalı. Önemli bir not iletiyorum bayım. Corona sonrası doğu’nun çocuklarının söyleyecek çok sözü olacak.
Birazdan güneşi çamlıca cami kubbesinden uğurlayacağım. Neler mi söylüyor? ”Geleceğim ve beni ezan ile bekle” diyor. Söz, bekleyeceğim ve umutla.
Soframıza kurulduk. Bir mutluluk. Alkış yok. Gösteriş yok, biz beyiz. Şükür.
Merhaba sahur merhaba. Esenlikler getirdiniz. Evet, bir başka zaman ve tad yaşatıyorsunuz. Farklı bir köşe sizin…
Sahur sofrası mideye giden yol değildir. Olmamalı. Sahur, RUH sofrasıdır. Titreşimlerin ayak sesine kulak ver. Şimdi sensizlik ve sessizlik zamanı…
Dünya’yı kendimize hayran bırakabiliriz. Hoyrat bir medeniyet tasavvurundan, hayrat bir medeniyet anlayışına. RUH soframıza hoş geldiniz.
RUH sofrasında metal sesi yok.Derin bir tiyatroyu hayatımızdan çıkardık. Maskesiz bir yeni dünyalıyız.
İki rekât gece bekçisi namaz. Kılabilsek! Kil ve kıl iki cisim. Hayatın tam ortasında. Kil ve kir ve kıl’dan arın zamanı. Tut ki kaçmasın!..
Bir başına yok. ev ve evren yorumu değişiyor. Mezardasın. Kimselere bakma. Bekleme. Kimseler gelmeyecek.
Sahi dün’ü unuttuk mu? Herşey ham’dan pişmişe kendiliğinden mi geldi? Ahh yaramaz ve vefasız çocuklar!..
Arı ve karıncaları düşündüm. Acaba bu vakitte ne yaparlar. Arı ve karınca beylerine sordum. Bir tuhaf oldular. ”Oyalama bizi” dediler. Sizce doğru bir söz mü?!..
Sonra ateş dumanı çıkardı, Doğum sancısı gibi. Duman kıvrım kıvrım gök katına yükseldi. Hepsi geldi? Azrail, Mikâil, Cebrail, İsrafil birlikte indiler ve ağlıyorlardı. İns gülüyordu. Boğazım düğüm düğüm bayım…